donderdag 30 oktober 2008

Mank

Een tijdje terug schuifelde ik mank door de huiskamer. Een paar avonden ervoor was ik tijdens een disco iets te enthousiast te keer gegaan op de dansvloer, toen de gouwe-ouwe ‘Nightboat to Cairo’ werd gedraaid. Slechts met veel pijn en moeite kon ik nu nog ‘One step beyond’ zetten. Ach, het is natuurlijk ook ‘Madness’ om op je 47ste te doen of je nog achttien bent. De dokter constateerde dat ik spit had. Nou, als je dat hoort voel je je pas echt oud hoor! Wat een ‘Embarrassment’…

Maar inmiddels gaat het weer een stuk beter. Afgelopen weekend waren we met z’n drietjes in het Duitse wintersportplaatsje Winterberg. Er lag nog geen sneeuw, maar er was al wel sprake van een echt winters en kerstsfeertje.

Vlakbij het hotel was een rodelbaan. Het was een snelle baan van een paarhonderd meter, en Bastiaan durfde niet meteen alleen op zo’n rodelding. Dus propten we onszelf met z’n tweeën op zo’n karretje, lieten we ons naar boven leiden en suisden we erna met een rotgang naar benee. Lastig was wel dat ik de rem moest bedienen en dat die vooraan in het karretje, bij m’n zoon tussen zijn voeten zat. Dat viel nog niet mee; ik moest mezelf in allerlei bochten wringen om bij die rem te komen. Na een paar keer gezamenlijk te zijn afgedaald durfde Bastiaan gelukkig ook alleen op een rodelding. En toen hij de smaak eenmaal te pakken had, was er geen houden meer aan.

Ik vond het prima zo, want als ik nog een paar keer met die 'Kleine Rodeljongen' op zo'n ding gepropt had moeten afdalen, had ik me de dag erna weer als Manke Nelis gevoeld..

donderdag 23 oktober 2008

Toeval

Afgelopen zomer was Bastiaan met z'n neefje aan het tafeltennissen. Het was nog droog, maar in de verte rommelde een onweersbui. Na de sportievelingen vanaf een afstandje te hebben gefilmd legde ik de videocamera weg. Op dat moment klonk vanuit het niets een oorverdovende KNAL, gevolgd door gegil van kinderen. Ik sprong een meter van de grond en m'n hart zat in m'n keel. De bliksem bleek te zijn ingeslagen in een slagboom vlakbij ons plekje. Pffff.. De kinderen moesten worden getroost, maar verder was er gelukkig niets aan de hand. Maar wat een schrik...

Het deed me denken aan een gebeurtenis van een paar jaar geleden. Wilma en ik zaten 's avonds televisie te kijken toen er een gigantisch onweer uitbrak. Felle flitsen en enorme knallen maakten er een wedstrijdje van wie de meeste indruk kon maken. Het was al een poosje aan de gang toen we ineens een KNAL hoorden die alle eerdere overtrof. Dat was vast een bliksem geweest die ergens was ingeslagen. En inderdaad... even later hoorden we een brandweerauto in de verte komen aanrijden.

De volgende morgen op kantoor was het onweer hét gespreksonderwerp van m'n collega's die in Capelle en omgeving woonden. Een van hen vertelde dat twee straten vanaf zijn huis de bliksem was ingeslagen in een zolder en dat daarbij een groot deel van het dak van het huis was weggevaagd. Er was godzijdank niemand op die zolder aanwezig op het moment van de inslag, maar het verhaal ging dat de vrouw des huizes er een kwartier daarvoor nog had staan strijken.

Ik haastte me daarna naar de vergaderkamer, want ik had een afspraak met wat mensen van de NS en Rail Infrabeheer over veiligheid. Na meer dan een kwartier in de vergaderkamer op ze te hebben gewacht kwamen mijn gasten eindelijk binnen. Ze verexcuseerden zich voor het te-laat-komen, maar hadden een goed excuus. Het huis van een van hen was namelijk gisterenavond getroffen door een blikseminslag, en vrijwel de gehele zolder was afgebrand! Nog een geluk dat het niet een kwartier eerder was geweest, vertelde ze, want toen stond ze er nog te strijken...
Wat een toeval...toch? Maar ja... wat is nou eigenlijk toeval? Herman Finkers zei het ooit al eens: "als je elke dag om dezelfde tijd een toeval krijgt, is het geen toeval meer".

Ik wilde overigens bijna nog zeggen dat het maar goed was dat ze op tijd was vertrokken, en dat dat heel bijzonder is voor iemand die bij de NS werkt.

donderdag 16 oktober 2008

Sprookje

Het was deze week tijd voor het jaarlijkse ‘dagje uit’ van onze afdeling Coördinatie Milieutaken Rotterdam. Omdat onze club voornamelijk uit vrouwen bestaat, stonden de vorige uitjes in het teken van zaken als pottenbakken en boemschikken. En begrijp me goed, da’s allemaal best gezellig en leerzaam, maar toen we vorig jaar aan het einde van de dag de dozen met zelfgemaakte taarten onder onze snelbinders stonden te schuiven, besloten de mannen dat zij het programma voor het uitje van 2008 zouden gaan samenstellen. En dat zou dan natuurlijk iets mannelijk en stoers moeten worden, vonden wij. Een fysiek zware bezigheid voor echte macho’s.

Dus belandden we afgelopen dinsdag - tijdens een schitterende najaarsdag - in een ruig, nog vrijwel onbetreden gebied onder de rook van Waalwijk, alwaar wij ons blootstelden aan allerlei ontberingen. Nou ja, laat ik er maar niet omheendraaien: dit jaar was familiepark De Efteling ons einddoel.

Terwijl de herfst zich van zijn beste kant liet zien slingerde de Phyton ons alle kanten op, doken we met de Vliegende Hollander het water in en zagen we – nog voor dat we een druppel alcohol hadden gedronken – de wereld om ons heendraaien in Villa Volta.

Alleen het sprookjesbos vonden we uiteindelijk niet stoer genoeg. Want zeg nou zelf, wat moet je als acht volwassenen zonder kinderen bij Roodkapje en Langnek... Of is het juist zo, dat wanneer je je ziel en zaligheid legt in het verbeteren van de milieukwaliteit in Rotterdam, je wél in sprookjes moet geloven.

donderdag 9 oktober 2008

Oefening

Met enige regelmaat kom ik ’s morgens, op de fiets onderweg naar m’n werk, een peloton militairen tegen op het fietspad vlak bij de kazerne. In volle bepakking komen ze me dan tegemoet-rennen, gevolgd door zo’n jeep die als bezemwagen fungeert. Ook loopt er meestal een sergeant mee die met typisch militair woordgebruik de jongens motiveert…
Het doet me denken aan mijn eigen diensttijd. Hoe we ’s morgens – regelmatig met een flinke kater van de vorige avond – op appél moesten verschijnen, alwaar het programma van de komende dag in onze oren werd geschreeuwd.

Een poosje terug zag ik zag ik in de verte een stuk of tien militairen wat rekoefeningen doen op het fietspad. De welbekende jeep stond ernaast geparkeerd en ook nu weer stond een sergeant het een en ander te gillen.
Toen ik voorbij het groepje fietste bleken ze tot mijn grote verbazing niet bezig te zijn met allerlei stoere oefeningen, maar deden de in camouflage gestoken kerels een bekend kinderliedje en –dansje.

‘ Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen,
Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen,
Oren, ogen, puntje van je neus,
Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen ! ’

Het was een koddig, belachelijk gezicht en ook een paar schoolmeisjes die ik net passeerde moesten er om giechelen.
Het zal wel een strafexcercitie zijn geweest. Of – dacht ik later - het hoort bij de voorbereiding voor een Uruzgan-missie. Misschien controleren ze daar op deze manier, nadat ze een rondje hebben gereden langs wat door de Taliban neergelegde bermbommen, of alle ledematen en zintuigen nog op de juiste plek zitten…

donderdag 2 oktober 2008

Zwempak

Toen we laatst met z'n drietjes naar het zwembad gingen, wist Wilma niet welk zwempak ze moest aandoen en vroeg ze Bastiaan om advies. Toen ze haar favoriete zwemoutfit aan Bastiaan liet zien, zei hij 'ik vind dit zwempak schitterend', waarna hij enthousiast riep 'hee, er zit zelfs een ingebouwde bh in!'.

Ik moest meteen denken aan toen ik zelf nog een klein jochie was. Toen ik - ergens in de jaren zestig - bladerde in de Wehkamp-gids en op de pagina's met corsetten was beland, riep ik verbaasd uit dat er ook bh-pakken bestonden...

Maar Nicole maakte het destijds nog bonter. Mijn moeder had op de bovenverdieping wat gewassen ondergoed te drogen gehangen. Toen m'n destijds kleine zus dat ontdekte riep ze 'hé mamma, je borsten hangen boven over de trapleuning'.