Kouwe kak

Toen we onlangs een paar dagen op een camping in de omgeving van Parijs waren, hadden we onze hond Moos ook bij ons. Gelukkig kon dat daar. Een paar jaar terug had ik in Frankrijk een camping geboekt, maar was ik vergeten te vragen of honden waren toegestaan. Toen we door een kerel op de fiets naar ons gereserveerde plekje werden gebracht en ik vroeg waar we de hond moesten uitlaten, reageerde hij met 'le chien?'. We zijn toen dus maar naar een andere camping verkast. Maar op de camping waar we nu stonden, in Maisons Lafitte, zijn dieren toegestaan. Sterker nog: het stikte er van de beesten. De camping ligt op een eilandje in de Seine en er liepen ganzen, katten en een enkele zwaan rond en 's avonds staken egels ons plekje over. Ook waren een paar ottertjes regelmatig rondjes aan het zwemmen naast het bruggetje van de camping. Beesten genoeg, en dan tel ik de wesp die Bastiaan stak nog niet eens mee. Dus die hond van ons voelde zich prima in de beestenboel van deze camping in het groen.

Maar toen we hem een dagje meenamen naar het centrum van Parijs, beviel hem dat duidelijk minder. Trein uit, metro in, rondvaartboot op. Nee, dat hoefde van ons viervoetertje niet zo. Wim Sonneveld zong vroeger over de kat van ome Willem, die chic op reis naar Parijs was gegaan, maar de hond van ome Marco moet niets hebben van die kouwe kak.


En da's eigenlijk ook wel logisch, realiseerde ik me toen ik hem tussen het voetgangersverkeer op de Champs-Elysees loodste, op weg naar een boom waarbij hij zijn poot even kon optillen. Zulke mondaine boulevards zijn niet gemaakt voor honden.
Als onze Moos al op een drukke winkelstraat thuishoort, is het op de Kalverstraat, met Sam...

Ouwehoeren

Toen we onlangs met z'n drietjes in Parijs waren, besloten we ook een avond het échte Parijs in te gaan. Voor ons is dat de omgeving van de Sacre Coeur en Montmartre. Dat deel van de stad heeft 's avonds een bijzondere sfeer. Onderweg naar die omgeving passeerden we metro-station Pigalle, in de omgeving van de Moulin Rouge. Op dat moment dwaalden m'n gedachten af naar lang geleden. Een nichtje van me, die toen een jaar of acht was, spaarde als souveniertje van die 'sneeuwbollen'; je weet wel, van die glazen bollen, waarin je het kan laten glitter-sneeuwen door te schudden. 'Mama, ik wil een schud-ding', riep ze danook, toen we destijds de rood-verlichte etalages van sexshops en nachtclubs passeerden...

Ook nu, tijdens onze late metro-rit, was er een speciaal sfeertje dat niet te vergelijken is met overdag. Zo zat er naast me een man die broodjes en plakjes kaas uitdeelde aan clochards en zat er tegenover me een slonzige madamoiselle die opvallend luchtig gekleed was. 'Gekleed' is eigenlijk niet eens het juiste woord. Wilma en ik overlegden nog even of we deze gelegenheid niet moesten aangrijpen om Bastiaan uit te leggen waar ons woord ouwehoeren vandaan komt...

Even later stonden we de fraai verlichte Sacre Coeur te bewonderen en liepen we de kerk in. Voor mij uit liepen Wilma en Bastiaan langs een hekje dat een kiertje open stond het middenpad in, richting altaar. Het viel mij op dat op de bankjes voorin opvallend veel mensen zaten. Ik hoorde mezelf nog iets mompelen in de sfeer van 'ho maar, niet zo ver naar voren', maar dat werd niet gehoord. Op rij drie namen we plaats. Toen we daar net zaten klonk er een bel, kwamen twee geestelijken het altaar op en begon de mis.
We keken om ons heen en voelden ons opeens wel erg 'toerist' tussen al die serieuze geloofsgenoten, die allerlei Franse gebeden begonnen op te dreunen. Nadat een donkere mevrouw naar voren kwam om een (ongetwijfeld interessant, maar franstalig) verhaal te vertellen, begon de pastoor een langdradige en net zo onbegrijpelijke preek af te steken.
We voelden ons steeds minder op ons gemak. En ookal is het zeer onbeleefd, halverwege de preek stonden we op en liepen we door het lange middenpad terug naar de achterkant van de kerk.

Misschien was ons vertrek een beetje respectloos naar de sprekers toe. Maar het is nou eenmaal zo dat als je de taal niet goed genoeg verstaat, al die gebeden en preken toch neerkomen op een hoop ge-ouwehoer. En ik weet wel dat ik net heb aangegeven dat een avondje Parijs en ouwehoeren wel bij elkaar past. Toch was ik in dit geval blij dat we voor het zingen de kerk uit waren...

Netjes

In onze vakantie werden met grote regelmaat de jeux de boules-ballen en pingpong-spullen te voorschijn gehaald. Want een beetje bewegen hoort erbij, al is het natuurlijk niet 'om het eggie'. Evenmin als de beoefenaars van de sport is het materiaal van topkwaliteit. Zo zijn de boules-ballen van rood, blauw of geel plastic en heeft het pingpong-balletje een naadje, waardoor hij soms verrassend wegstuitert. Maar het enthousiasme is er niet minder om.

Al is het wel jammer dat de kinderen die ermee spelen nauwelijks weten hoe het materiaal er eigenlijk uit hoort te zien. Voor je het weet weten ze niet beter dan dat in jeux de boules-ballen water klotst en dat in het midden van de tafeltennistafel een witte betonnen rand of een metalen plaatje met gaatjes hoort te staan.

Toen we laatst een nieuw setje pingpongspullen kochten en ik ontdekte dat er ook een netje bij zat, zei Bastiaan 'o handig, dan kunnen we daar onze spullen in opbergen...'.

Grof

Die reclame van dat gezin dat op weg is naar de camping in Zuid Europa, met 'die vervelende Bassie en Adriaan' op de draagbare DVD-speler is voor mij heel herkenbaar. Gisteren, op weg naar Parijs, kwam er bij tijd en wijle ook heel wat tekenfilm-herrie vanaf de achterbank.

Maar ik mopper daar niet over, want ik heb geen enkel recht van spreken. Toen ik als tiener met m'n ouders mee op vakantie ging, maakte ik het namelijk ook vaak erg bont. Muziek-gek als ik was, en grote fan van het échte radio Veronica, stelde ik voor de vakantie altijd mijn eigen hitparade samen, die ik onderweg naar Spanje of Frankrijk afspeelde op mijn cassetterecorder. En daarbij werd de volumeknop natuurlijk grof ver opengedraaid. Bovendien had ik via de walkie-talkie regelmatig contact met m'n neef in de auto voor of achter me. M'n oom en tante hadden op hun achterbank te maken met eenzelfde soort grof geschut. Ook dáár werd met veel kabaal een hitlijst afgewerkt.

Dus nogmaals: ik mag niet mopperen. Maar toen er gisteren toch wel erg veel lawaai uit de DVD-speler kwam en Wilma vroeg wat dat was, antwoorde Bastiaan 'Valt wel mee hoor' en verwijzend naar de beeltenissen van de Kijkwijzer, zei hij 'het is een serie met grof taalgebruik voor alle leeftijden'.