Ringtone

Ik ben geen man van principes. Eigenlijk heb ik uit geen principe geen principes. Je wordt er immers toch maar mee om je oren geslagen. Zoals onlangs, toen ik tikte dat ik (uit principe?) geen internet op m’n mobiel wilde. We zijn nog geen twee maanden verder en nou heb ik zo’n ding. Nou ja, ik kan er voorlopig weer even mee vooruit, in principe dan.

Bastiaan was zeer geïnteresseerd in pappa’s telefoon. Je kan tegenwoordig ook zo veel met allerlei soorten geluidjes, als ringtone enzo.

Omdat ik begin deze week schrok van een wel erg luidruchtige beltoon, die er blijkbaar standaard was opgezet, besloot ik een ander geluidje in te stellen. Ik kwam in het menu allerlei exotische namen van ringtones en muziekjes tegen, zoals ‘Alouette’, ‘Ascending Chimes’, maar ook een ‘Dog-bark’. Vervolgens kwam ik de toon ‘Bas’ tegen. Dat leek me wel wat, zo’n geluid van een basgitaar of vergelijkbaar instrument.

Maar toen ik het aanklikte hoorde ik geen bastoon, maar een kinderstem die zei ‘O, daar ben je al…’.

Onschuld

Het is vandaag Witte Donderdag als ik het goed heb, en als het even meezit hebben we ook nog een witte Pasen straks. Op het moment dat ik dit tik zit Bastiaan aan de Paaslunch op school. Het is een christelijke school, dus er zal wel een (Paas)gebedje aan voorafgaan.
Zo wordt bidden voor de kinderen toch een soort gewoonte of houvast. Toen Bastiaan laatst ziek was en bang was dat hij daardoor twee dagen later niet naar een verjaardagsfeestje zou kunnen, verontschuldigde hij zich bij ons en ging serieus zitten bidden…

Het heeft niet mogen baten, maar het was heel aandoenlijk en vertederend. Hoewel Bastiaan door ons verder niet ‘gelovig wordt opgevoed’ is het wel een vaste gewoonte om ’s avonds in bed even te bidden.

Lieve Heertje ik ga slapen, want de dag is weer voorbij;
Maar ik vraag u eerst eerbiedig, lieve Jezus zegen mij;
Zegen ook mijn lieve ouders, zegen allen die ik min;
Onder uw getrouwe hoede slaapt uw kindje rustig in;
Ik sluit mijn ogen, vouw mijn handen, buig m’n knietjes voor u neer;
Trouwe vader in de hoge, zie op mij vol liefde neer;
Laat mij vroeg uw kindje wezen, neem mij aan nog jong en klein;
Laat mij van uw grote kudde toch een heel klein schaapje zijn.

Ik ben zelf katholiek opgeboed en dus wel gewend te bidden als kind, maar realiseerde me eigenlijk pas jaren later wat ik elke dag eigenlijk had zitten ratelen. Daarom ook vroeg ik Bastiaan onlangs of hij wist wat het gebedje inhield. Dat bleek ten dele het geval te zijn. Maar ‘zegen allen die ik min’, daar kon hij geen chocola(de-ei) van maken. Hij heeft er nog wel een poosje over zitten nadenken en kwam op een gegeven moment – toen ik onze ‘gebedsvertaling’ al lang weer was vergeten - met de oplossing. 'Allen die ik aftrek!' riep hij ineens...
Ik schrok ervan, maar realiseerde me al snel dat hij op school leert dat bij sommen met een 'min' moet atrekken..
Ach, wat een heerlijke onschuld… Helpt het wanneer ik bid dat dat nog een poosje zo blijft?

Health

Eens in de zoveel tijd huren René en ik een squashbaan. Ongeveer een half uur lang staan we dan met een racket een klein stuiterend balletje tegen een muur te slaan, net zo lang we daar flink van gaan zweten. Voor de vorm houden we ook nog de score bij.

Vroeger deden we dat op een squashbaan bij een tennishal, de ene keer in Krimpen aan den IJssel en de andere keer in Leiderdorp. Maar tijden veranderen. Tegenwoordig zijn de squashbanen gelegen in H&R Centers, Health and Racquet Centers. Voor de goede orde: het zijn dezelfe banen, maar de prijs is verhoogd en in een ruimte ernaast hijgen mensen op apparaten die een fiets, een roeiboot of hardloopbewegingen nabootsen.
We waren deze keer vrij laat, en omdat onze baan na een half uurtje aan anderen was verhuurd, mochten we erna nog even gebruik maken van de squashbaan die ernaast ligt.

Bij het binnengaan van die zaal viel ons meteens iets op, namelijk dat er geen deur in zat. Voor de niet-kenners onder ons: achterin een squashzaal zit een glazen deur (en vaak ook een glazen wand) en tijdens fanatieke spelmomenten mogen spelers het balletje zelfs keihard via die achterwand en –deur slaan, zodanig dat de bal helemaal aan de andere kant van de ruimte nog boven het ‘net’ tegen de muur komt. Ook stuiteren de spelers zelf - in het vuur van de strijd - nogal eens tegen de achterwand en –deur aan. Wanneer daar dus een deur ontbreekt, is dat behoorlijk link. Voor je het weet lig je dan met racket en al languit in de gang of loop je je te pletter tegen de deurpost.


Maar goed, we brachten het er heelhuids af en begaven ons naar de brasserie. Nadat we daar een poosje aan de bar zaten, kwamen naast ons vier vermoeide sporters zitten, die Gaulloise-sigaretten begonnen op te steken. Nou stonden zo ongeveer al mijn longblaasjes nog wijd open van de zojuist verrichte fenomenale sportprestatie, dus ik ging bijna over mijn nek. We zijn maar op huis aangegaan..

Volgens mij dekt de naam Health en Racquet Center de lading niet. Eerst uitkijken dat je je nek niet breekt op een squashbaan zonder deur en daarna mag je meegenieten van die gallische sigaretten. Of staan de letters H&R misschien voor Health and Risk?

Smurf

Dankzij Albert Heijn zijn de Smurfen weer helemaal terug van weggeweest. Bij elke 15 euro die er wordt besteed krijg je zo’n klein blauw mannetje (of vrouwtje) mee. Ook in ons huis gaat de Smurfenrage niet ongemerkt voorbij. Uit alle windstreken komen mensen met die blauwe figuurtjes aanzetten en ook op kantoor is en ruilhandel gestart.
Als je dan nog eens zegeltjes plakt en 4 euro bijbetaalt is een grotere pluche versie van een Smurf of Smurfin jouw eigendom. We wilden er eerst niet aan toegeven, maar inmiddels bevolken deze twee pluche kameraden Bastiaan’s bed. De mannelijke variant was vanwege zijn waggelende loopje al snel tot Dronken-smurf omgedoopt.

De pluche-smurfen zijn geen miskoop. Toen we een paar dagen terug ’s avonds laat, voor we naar bed gingen, nog even op Bastiaan’s kamer gingen kijken troffen we hem slapend temidden van de Dronken-smurf en de Smurfin aan.
Wel goed overigens dat hij er tussenin was gaan liggen. Want je weet het met die Dronken-smurf maar nooit, met de Smurfin in zijn buurt. En het gemiddelde kinderbed is nou eenmaal niet bestand tegen een flinke smurfpartij…