Vliegen

Afgelopen woensdagmorgen bracht ik mijn vader en moeder met de auto naar Schiphol vanwege hun vliegvakantie naar Spanje en Andorra. Het vliegtuig zou pas om 12 uur vertrekken, maar in verband met de aangescherpte veiligheidsmaatregelen dienden ze zich al om half 10 bij de incheckbalie te melden. In de praktijk betekent dit, rekening houdend met de files van vandaag de dag, dat we ’s morgens om half 8 vanuit Dordt vertrokken. En om er zeker van te zijn dat ik ze op tijd in Dordt zou kunnen oppikken vertrok ik om kwart voor 7 bij mij thuis.

Al met al ben je tegenwoordig wel een hoop tijd kwijt voor je uiteindelijk veilig in het vliegtuig stapt. Want de handbagage wordt ook nog eens nauwkeurig gecontroleerd en zelfs een flesje water of een nagelvijltje dient, wanneer het wordt aangetroffen, uit de bagage te worden verwijderd.

Dat was zo’n 25 jaar geleden nog anders. Zelfs bij vliegreizen naar Spanje, waar de ETA ook toen al regelmatig van zich liet horen, was nauwelijks sprake van serieuze beveiligingsmaatregelen. Volgens mij was het zo dat alleen wanneer er iemand erg onguur uitzag goed in zijn bagage werd gekeken. Op die manier werd er weleens een onverlaat (zo heetten terroristen toen nog) aangehouden.

Na een slopende vakantie in Llorret de Mar wilde ik destijds nietsvermoedend via de controle het vliegtuig inwandelen. Maar bij de controle van mij handbagage ging het mis. Men keek mijn bruine, moeie en van een vakantiebaardje voorziene hoofd aan en besloot aan de hand daarvan mijn handbagage te checken. En daar vonden ze zo’n plastic krom namaak-dolkje dat ik in een souvenirwinkel voor mijn broer had gekocht. Onmiddellijk werd het souvenir in beslag genomen en ik moest maar afwachten of ik het ooit terug zou zien…

Vlak voor de landing op Schiphol klonk en mededeling door de luidsprekers in het vliegtuig. ‘De mijnheer wiens dolk in beslag is genomen wordt verzocht deze op te halen bij de cockpit !’ Veel van mijn medepassagiers reageerden op dat moment alsof ze beseften dat ze aan een aanslag waren ontsnapt. Ik stond op, liep naar de cockpit en kreeg mijn dolk aangereikt. Teruglopend naar mijn stoelzag ik de mensen enigszins argwanend kijken. Maar het kon dus toen nog wel, met een glimmende dolk door het gangpad van het vliegtuig lopen.

Tsja, het waren andere tijden dan tegenwoordig. In New York stonden in die tijd nog maar net twee mooie hoge torens te glimmen..

Verwisselen

Voordat ik ’s avonds Bastiaan zijn tanden laat poetsen, gaat hij eerst nog even plassen. En terwijl hij dat doet, is het een vast ritueel dat ik alvast de tandpasta op zijn borstel doe. Het is door de jaren heen al een paar keer voorgekomen dat Bastiaan bij het poetsen ineens ‘BUUUUH’ riep en gauw de tandpasta uitspuwde, omdat hij niet de ‘frambozensmaak’ van zijn SpongeBob-tandpasta proefde, maar een of andere heavy mint-smaak van míjn tandpasta. Had ik met mijn suffe kop de tubes verwisseld en de verkeerde tube op zijn borsteltje staan leegknijpen..
Maar ach, dit soort verwisselingen zal iedereen (of iedere man..?) bekend voorkomen. Alweer een aantal jaar geleden waste mijn vader een keer zijn haren per abuis met autoshampoo..
Afgelopen week pakte ik wel de goede SpongeBob-tandpasta, maar stond ik die gedachtenloos (of juist ‘in gedachten..?’) op m’n electrische tandenborstel leeg te drukken. Toen ik m’n vergissing bemerkte zei Bastiaan dat dit niet erg was, omdat hij zo’n electrische tandenborstel wel eens wilde proberen. Zo gezegd, zo gedaan.. Maar na een korte tijd zei hij: ‘dat ging wel goed, maar laten we het een volgende keer maar doen als ik geen losse tanden heb..!’
Dat leek me een goede tip, want dat ik de tandpasta of tandenborstel verwissel is tot daar aan toe. Maar laat ik het wisselen van Bastiaan’s tanden nou maar aan moeder natuur overlaten.

Tour

Binnenkort gaat de Tour de France weer van start. Het leuke aan de Tour is tegenwoordig dat ik niet alleen nieuwsgierig ben naar wie hem dit jaar gaat winnen, maar dat ik ook nog steeds benieuwd ben naar wie hem in 1996 en 2006 heeft gewonnen. Enorm spannend dus allemaal…
Ik moest daar vandaag aan denken toen ik op de gang op kantoor formuliertjes voor een 'poultje' zag hangen. Ik deed vroeger ook vaak met die dingen mee. Meer voor de leut dan om te winnen, maar al met al is er door de jaren heen best wat geld in gaan zitten.. Ik won nooit..

Maar ik besef nu dat m'n oud-collega die met de voorspelling dat Bjarne Riis in 1996 de tour zou winnen de pot binnenhaalde, daar eigenlijk geen recht meer op heeft. Als Riis vanwege dopinggebruik alsnog z'n titel heeft moet inleveren, moet m'n collega van destijds dat ook! De vraag is overigens nu wel wie de Tour van 1996 dan wél gewonnen heeft, want ook de nummers twee en drie van destijds (Ulrich en Virenque) zijn ook niet echt van onbesproken gedrag. Als ze goed doorzoeken komen ze er vast achter dat die hele top 20 niet deugde..
Ik kende niet erg veel rijders in die tijd en ben een chauvinist pur-sang, dus ik zal best Boogerd bovenaan m'n lijstje hebben gehad. Die is Nederlander, en die gebruiken toch geen doping (?) En hij eindigde in de praktijk meestal ergens rond de 20ste of 30ste plaats, dus… Ik kan het helaas niet meer bewijzen, maar er bestaat een grote kans dat ik alsnog dat poultje van 1996 heb gewonnen...
Kunnen ze trouwens ook niet, net zoals bij Riis, George Bush z'n overwinning op Al Gore alsnog afnemen? Hij heeft weliswaar geen doping gebruikt, maar inmiddels is toch wel duidelijk dat die man niet helemaal zuiver bezig is...

Gat

Bastiaan is aan het oefenen voor z'n B-diploma. Hij doet z'n best, maar niet alles vlot even goed... Het lastigste is het 'gat' onder water. Dat gat zit in een soort plastic doek, waar hij na een duik doorheen moet zwemmen. Dat duiken gaat prima, maar het blijkt voor zo'n jochie dan onder water nog een hele afstand te zijn tot dat gat. Na het duiken komt z'n koppie al vrij snel weer boven water, hoe vaak hij het ook probeert... Soms z'n smoeltje, maar meestal alleen z'n kruin terwijl hij verwoede pogingen doet om alsnog af te dalen naar het gat...
Hij doet echt z'n best en ach, hij is niet de enige die ermee worstelt hoor. Eigenlijk heeft deze gehele lichting B-zwemmers er grote moeite mee. En ik vraag me ook af hoe belangrijk het eigenlijk is om dit te leren... Want zeg nou zelf, hoe vaak zwemt u in het dagelijks leven door een gat onder water?

Toen het afgelopen vrijdag tijdens de zwemles weer niet lukte besloot ik zaterdag maar eens samen te gaan oefenen. De 'gatendoeken' zijn zaterdagmiddag immers voor lessers (en ouders) beschikbaar.
Om de oefening stapsgewijs op te bouwen besloot ik het doek eerst op de A-afstand te hangen. Bastiaan stond al in duikhouding klaar op de kant, toen een andere vader een doek drie meter naast 'mijn' doek in het water hing; op de B-afstand dus. En ik moet zeggen dat mijn doekje nogal lullig afstak bij dat doek op de B-afstand. Dat was veel groter en mooier en er zat zowel een diep als een ondiep gat in.
Bas dook de eerste keer het water in, zwom door het gat van de A-afstand én pakte meteen ook gelijk maar even een gat op de B-afstand mee...
Ik had me mentaal voorbereid op een lange middag oefenen, dus was aangenaam verrast. De 'collega-vader' met het B-doek (het wordt al een aardig jargon zo) zag mijn reactie en vertelde dat hij dit met zijn zoon ook zo had opgepakt. Als die jongens door dat eerste gat hebben gezwommen zitten ze zo diep, dat het zwemmen naar het tweede doek een makkie is! Geen kruintjes boven water dus.
We hebben erna het A-doek weggehaald en Bas verteld dat-ie net moet doen alsof dat doek er wél hangt. Dat werkte en Bas kreeg de smaak goed te pakken, want na de B-afstand keerde hij zelfs onder water om door het tweede gat van dat doek terug te zwemmen... De bluffer!
Nu maar afwachten hoe het vrijdag bij de eerstvolgende les gaat. In ieder geval heeft dit verhaal volgens mij een mooi moraal: mocht iets niet lukken en zie je er daardoor geen gat meer in, hang dan een tweede gat een beetje dichterbij...

Te doen...

'Zo veel te doen', zong de neder-popgroep Toontje Lager al aan het begin van de jaren tachtig. Inmiddels zijn we zo'n 25 jaar verder en is dat gevoel bij de meeste mensen alleen maar toegenomen. Ik heb dat ook. En ik zeg er eerlijk bij, het zijn niet allemaal even belangrijke dingen hoor. Want naast gezin, werk, sociale verplichtingen en de klussen en klusjes in en rondom het huis die gedaan (zouden moeten) worden gaat het ook om het bijvoorbeeld tip-top op orde krijgen van de administratie (elke ordner is twee keer zo dik als nodig) en het opzetten van een goed video- en fotoarchief. Want zeg nou zelf: al die ouwe negatieven in al die mapjes moeten toch beter worden gesorteerd. En eigenlijk moet ik van een aantal gewoon nieuwe foto's laten afdrukken... Moet ik m'n oude foto's trouwens niet allemaal scannen en op een dvd-tje branden, voordat ze nog verder 'vervagen'? En al die super-8 filmpjes en oude video's, die hadden toch ook al lang -voorzien van een leuk muziekje - op een dvd moeten staan...?

Ik moet m'n stamboom ook nog eens verder uitzoeken. Had ik al de ANWB-fietsroutes in Zuid Holland eigenlijk al niet eens moeten rijden..? En zou het tóch niet zo zijn dat zo'n man die het op kan brengen de hele dag vanaf de waterkant naar z'n dobber te staren eigenlijk gelijk heeft...? Moet ik dat toch ook niet eens gaan proberen? Eigenlijk moet ik ook nog eens trainen voor nog een marathon. Maar leren diepzeeduiken lijkt me ook geweldig en wat te denken van een fietstocht naar een stad als Rome...?
Als ik onderdeel uitmaakte van zo'n Nintendo-game en dus meerdere levens had wist ik het wel. Ik zou die levens in ieder geval niet allemaal (letterlijk) laten verknallen. Naast een werkzaam leven had ik dan een leven voor m'n gezin, familie en vrienden, nog een voor sporten en reizen, een voor lekker lui vissen en onderuithangen op de bank en ga zo nog maar een poosje door.

Maar er verder over doordenkend is het eigenlijk ook weer niet handig. Stel dat ook al die ‘kloonen’ van me hun belevenissen op foto en video gaan vastleggen…